PRZYPISY

Opublikowane przez purytanin

PRZYPISY

ROZDZIAŁ 1

  1. „Charyzmatyk” to termin przyjęty przez neozielono- świątkowców na określenie tego, w którego życiu zauważa się obecnie wyraźne przejawy działania Ducha Świętego. Właściwie słowo to pochodzi od greckiego terminu charisma, oznaczającego „dar łaski” — coś co odnosi się do wszyst­kich prawdziwych chrześcijan. Do celów identyfikacyjnych określenie to stosujemy w odniesieniu do współczesnego ruchu zielonoświątkowego, podkreślającego cudowne znaki darów (cuda, języki i uzdrowienia) i „chrzest Ducha Świę­tego” jako subiektywne przeżycie, następujące po zbawieniu.

  2. W tej sprawie patrz Dennis Bennett, Trzecia godzina dnia, ZKE, Warszawa, 1981.

s John L. Sherrill, They Speak With Other Tongues <01d Tappan, N. J.: Fleming H. Revell Co., 1964), str. 60.

  1. Howard M. Ervin, These are not drunkenf as you suppose (Plainfield, N. J.: Logos International, 1968), pp. 3—4.

  2. Frederick Dale Bruner, A Theology of the Holy Spirit (Grand Rapids: Wm. B. Eerdmans Publishing C., 1970), str. 33.

ROZDZIAŁ 2

  1. Z oficjalnego listu wysłanego przez Gaithersów.

  2. Rodman Williams, The Era of the Spirit (Plain­field, N. J.: Logos International, 1971), str. 16.

  1. Dodatkowe przykłady tego, że Bóg mówi przez Pismo Święte, patrz 2 Mojż. 9,16; Przyp. Sal. 30,5—6; Mat. 24,35; Jan 8,38—44; 17,8; Rzym. 9,17; 1 Kor. 2,13.

  1. Thomas A. Thomas, The Doctrine of the Word of God (Filadelfia: Presbiterian and Reformed Publishing Co., 1972), str. 8—9.

  2. Henry Alf ord, The Greek Testament:. The Epistle of St. Jude, 4 vols. (London: Rivingtons, 1862), 4:530. >

  3. George L. Lawlor, Translation and Exposition of the Epistle to Jude (Filadelfia: Presbiterian and Reformed Publishing Co., 1859), str. 45.

  4. F. F. Bruce, The Defense of the Gospel in the New Testament (Grand Rapids: Wm. B. Eerdmans Publishing Co., 1959), str. 80.

  5. Dewey Beegle, The Inspiration of Scripture (Filadelfia: Westminster Press, 1963), str. 140—141.

  6. Dewey Beegle, Scripture, Tradition and Infallibility (Grand Rapids: Wm. B. Eerdmans Publishing Co., 1973), str. 309.

  7. Beegle, Inspiration of Scripture, str. 140—141.

  8. Williams, Era of the Spirit, str. 17 i 22.

  9. Ibid., str. 27.

i8 Ibid., str. 29.

  1. J. Rodman Williams, „Opinion”, Logos Journal 7, Nr 3 (maj/czerwiec, 1977):35.

  2. Melvin L. Hodges, Spiritual Gifts (Springfield, Mo.: Gospel Publishing House, 1964), str. 19—20.

  3. Patrz na przykład Norman L. Geisler i William E. Nix, A General Introduction to the Bibie (Chicago: Mody Press, 1978), str. 162—207.

  4. Jedyną starotestamentową księgą, która nie uważa siebie za Słowo Boże jest księga Kaznodziei Salomonowego. Określa ona siebie jako księgę mądrości. Została ona jednak włączona do kanonu ze względu na swój biblijny pogląd na człowieka i powszechne przyjęcie jako księgi natchnionej przez Boga.

  5. Jeżeli chodzi o szersze omówienie spraw związanych z kanonem patrz Geisler i Nix, Introduction, str. 127—210.

  6. Niewłaściwą rzeczą jest jednak posługiwanie się Aga- busern na poparcie teorii o ciągłym objawieniu, ponieważ żaden z pozabiblijnych proroków, takich jak Agabus, nie działali poza zakresem objawienia w biblijnej historii.

  1. Larry Christensen, Pentacostalism’s Forgotten Fore- runner, Aspects of Pentacostal-Charismatic OHgins, ed. Vinson Saynan (Plainfield, N. J.: Logos International, 1975, str. 32.34.

* Gabriel Moran, Scripture and Tradition (New York: Herder and Herder, 1963), str. 20.

  1. George Tavard, Holy Writ or Hóly Church (New York: Harper and Brothers, 1959), str. 246.

  1. Ibid., str. 164.

s Ibid., str. 202.

  1. Annę Fremantle, The Papai Encyclicals in Their HU storical Context, exp. ed (New York: New American Library, 1963), str. 136.

  2. Ibid., str. 299.

  3. Norman L. Geisler and William E. Nix, A General Introduction to the Bibie (Chicago: Moody Press, 1968), str. 40.

  4. J. K. S. Eeid, The Authority of Scripture (New York, Harper and Brothers, n.d.), str. 279.

  5. R. A. Fimlayson, „Contemporary Ideas of Inspiration”, Revelation and the Bibie, ed. Carl F. H. Henry (Grand Rapids: Baker Bookk House, 1972), str. 225.

  1. C. H. Dodd, „The Bibie as the Word of God”, The Limng God: Readings in Christian Theology, ed. Miliard J. Erockson (Grand Rapids: Baker Book House, 1973), str. 273.

  1. Charles Farah, „Toward a Theology of Healing”, Christian Life 38, Nr 5 (wrzesień 1976) :81.

18 Alma 5,45—46, The Book of Mormon (Salt Lakę City, Utah: The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints, 1950), str. 208. Patrz także siódmy artykuł wiary, który po­wiada: „Wierzymy w dar języków, proroctwa, objawienia, widzeń i uzdrowień, tłumaczenia języków itd.” James E. Tal- mage, Articles of Faith (Salt Lakę City, Utah, 1962), str. 2.

  1. The Christian Science Journal, ed. Carl L. Welz, 93, Nr 7 (lipiec 1975):362.

  2. Ibid., str. 361.

  3. The First Church of Christ, Scientist and Miscellanyt (Boston, 1941), str. 115.

  4. Strażnica z 15 kwietnia 1943, str. 127.

  5. Christianity Today, 21, Nr 10 (18 luty 1977):18.

19 Joseph Dillow, Speaking in Tongues (Grand Rapids: 3£ondervan Publishing House, 1975), str. 190.

ROZDZIAŁ 4

1 J. I. Packer, God Has Spoken (London: Hodder and :Stoughton, 1965), str. 741.

  1. Carl H. Pinnock, Biblical Revelation (Chicago: Moody JPress, 1971), str. 216.

ROZDZIAŁ 5

1 Charles i Frances Hunter, Why Should I Speak in Tongues? (Houston: Hunter Ministries Publishing Co., 1976). 8 Ibid., str. 7—8.

* Ibid., str. 13.

  1. Oscar Vouga, „Our Gospel Messagen (traktat, Hazel- wood, Mo.: Pentacostal Publishing House, n.d.), str. 20.

  1. Hunter, Tongues, str. 9—10.

8 Ibid., str. 10.

  1. Takie zastosowanie nie jest sprzeczne z powszechną interpretacją tej prawdy, jak umiejętnie przedstawia ją William Hendriksen:

Można byłoby jednak zapytać: „W jakim sensie prawdą jest, że Jezus wziął na siebie nasze słabości i choroby, i przez to zdjął je ze swoich naśladowców?” Na pewno nie w takim, że na przykład po uzdrowieniu kogoś, sam zapadał na tę samą chorobę. Prawdziwą odpowiedź możemy znaleźć jedynie na stronicach Pisma Świętego. Studiując je, wyraźnie widzimy dwie sprawy: a) Czynił On to przez głębokie współczucie i przez to osobiście wchodził w sytuację tych, którym miał pomóc. Fakt ten stale jest podkreślany. Jezus uzdrawiał, ponieważ litował się nad chorymi. Przeczytajmy następujące teksty: Mat. 9,36; 14,14; 20,34; Mar. 1,41; 5,19; por. Łuk. 7,13 i Mar. 6,34. Ta nuta współczucia pojawia się nawet w Jego przypowieściach (Mat. 18,27; Łuk. 10,33; 15,20—24. ” 31—32). Tak samo ważne jest to, że b) Czynił On to

przez swoje zastępcze cierpienia za grzech, który — i to też głęboko przeżywał — jest źródłem wszelkiego zła i bezczeszczenia Jego Ojca. Kiedykolwiek więc spotykał się z chorobą i niedolą, przeżywał Golgotę, swoją własną Golgotę, swoje własne dotkliwe cierpienie w czasie całego ziemskiego życia, a szczególnie na krzyżu. Dlatego nie łatwo było Mu uzdrawiać (Mar. 2,9; Mat. 9,5). I to również składa się na fakt, dlaczego przy grobie Łazarza Jezus głęboko wzruszył się i zaniepokoił w duchu.

To w tym dwojakim znaczeniu Jezus wziął na sie­bie nasze słabości i poniósł na sobie nasze choroby. Nasze fizyczne niedomagania nie mogą być oddzielone od naszych grzechów, mają one bowiem ścisły związek ze sobą. Zauważmy jak łączy te dwie sprawy ze sobą kontekst Izaj. 53,4—5: wiersz 4 — „on nasze choroby nosił”, po czym natychmiast następuje — „lecz on zra­niony jest za występki nasze, starty za winy nasze”. William Hendriksen, New Testament Commentary: Exposition of the Gospel According to Matthew (Grand Rapids, Baker Book House, 1973), str. 400—401.

ROZDZIAŁ 6

  1. Mój dziadek przeczytał tę notatkę na skrzydełkach Biblii swego przyjaciela, który był zielonoświątkowcem.

  2. Patrz Jan 5,28—29 i 1 Tes. 4,16—17.

  1. O wzajemnych powiązaniach między rzymskokatolicką teologią, a myślą charyzmatyczną patrz Gordon H. Clark, I Corinthians: A Contemporary Commentary (Filadelfia: Presbiterian and Reformed Publishing Co., 1975), str. 223— —227.

4 Claude Kendrick, The Promise Fulfielled: The History of the Modem Pentacostal Movement (Springfield, Mo., Gospel Publishing House, 1961), str. 48—49.

8 Ibid., str. 52—53.

  1. Dennis Bennet, Ninę 0’Clock in the Morning (Plain- field N. J., Logos International, 1970).

  2. Frederick Dale Bruner, A theology of the Holy Spirit (Grand Rapids, Wm. B. Eerdmans Publishing, Co., 1970), str. 21.

  3. Henry Frost, Miraculous Healing (Old Tappan, N. J., Fleming H. Revell Co., 1939), str. 109—110.

  4. John R. W. Stott, Your Mind Matters (Downers Grove, 111. Inter Varsity Press, 1972), str. 7.

  5. Ibid., str. 10.

  6. James Orr, The Christian View of God And the World

CJrand Rapids, Wm. B. Eerdmans Publishing Co., 1954), £tr\ 21.

  1. Clark H. Pinnock, Set Forth Your Case (Chicago: Moody Press, 1967), str. 69—70.

  2. Patrz William Barrett, Irrational Man (Garden City, INf. Y., Doubleday Books, 1962) i Francis A. Schaeffer, How Should We Then Live? (Old Tappan, N. J., Fleming H. Ro- vell Co., 1976) do dobrej dyskusji na temat prawdy i auto­rytetu.

  3. S. Angus, The Mystery-Religions (New York, Dover Publications, 1975), str. 66—67.

  4. Eugene H. Peterson, „Baalism and Yahwism Upda- ied”, Theology for Today, 29, Nr 2 (Lipiec 1972), str. 138—143.

  5. Pinnock, Case, str. 73.

  6. Charles Farah, „Toward a Theology of Healing”, ■Christian Life, 38, Nr 5, (wrzesień 1976), str. 78.

  7. Harold Lindsell, The Battle for the Bibie (Grand Ra­pids: Zondervan Publishing House, 1976).

  8. Robert K. Johnson, „Of Tidy Doctrine and Truneated Experience”, Christianity Today, 21, Nr 10 (18 luty 1977): 11.

  9. Michael Harper, A New Way of Living (Plainfield, N. J., Logos International, 1973), str. 12.

  10. J. Bodman Williams, The Era of the Spirit (Plain­field, N. J., Logos International, 1971), str. 55.

  11. Ibid. .

23 Larry Christenson, Speaking in Tongues .(Minneapolis, Dimention Books, 1968), str. 40.77.

24. Pinnock, Case, str. 76.

ROZDZIAŁ 7

?• David duPlessis, Pentecost Outside Pentecost (traktat, 1960), str, 6.

  1. Frederick Dale Bruner, A Theology of the Holy Spirit

(Grand Rapids, Wm. B; Eerdmans Publishing Co., 1970), str. 27. ■ . 1 ■

  1. B. B. Warfield, Counterfeit Miracles (Carlisie, Pa., Banner of Truth Trust,. 1918), str. 25—26.;.

  2. Joel C. Gerlach^ „Glossolalia”, Winconsin. Lutheran Quąrterly (październik 1973), str„ 251.,

  3. Warfield, Counterfeit Miracles, str. 26—*27.

* Patrz na przykład Charles Smith, Tongues in BiblicaZ Perspective (Winona Lakę, Ind., BMH Rooks, 1972), str. 60.

  1. Sprawa ograniczenia liczby apostołów Chrystusa do dwunastu jest przedmiotem dyskusji wśród uczonych. Wspa­niałą pracą w tej dziedzinie jest Supreme Authority J. Nor- vala Geldenhuysa, który broni tego ograniczenia.

  2. Alva McClain, The Greatness of the Kingdom (Grand Rapids, Zondervan Publishing House, 1959), str. 409.

  3. Samuel Green, Handbook of Church History (London:. Keligious Tract Society, 1913), str. 22.

  4. Cytowane przez Charlesa i Frances Hunterów w Whu Should I Speak in Tongues? (Houston: Hunter Ministries Publishing C., 1976), str. 74.

  5. Russel Bixler, It Can Happen to Anybody (Mon- roeville, Pa., Whitaker Books, 1970), str. 59.

ROZDZIAŁ 8

  1. Donald Gee, Pentecost 34 (grudzień 1955): 10.

  2. Frederick Dale Bruner, A Theology of the Holy Spirit (Grand Rapids: Wm. B. Eerdmans Publishing Co., 1970), str. 60.

8 John R. W. Stott, The Baptism and the Fulness of the Holy Spirit (Downers Grove., 111., InterVarsity Press, 1964), str. 9. j

  1. Szersze omówienie tego poglądu patrz Howard M. Er- vin, These Are Not Drunken As Ye Suppose (Plainlield N. J., Logos International, 1968), str. 31—32 i Wm, G. MacDonald, Glossolalia in the New Testament (Springfield, Mo. Gospel Publishing House, 1964), str. 2.

  2. Bruner, Theology, str. 164—165.

  3. Merrill F. Unger, New Testament Teaćhing on Ton­gues (Grand Rapids: Zondervan Publishing House, 1971), str. 17—18.

  4. Brunet, Theology, str. 175—176.

  5. Unger, Tongues, str. 36—37.

  6. Ibid., str. 54—55. Dalej Unger tak powiada: Dowodzenie, że Korneliusz i jego domownicy zostali „zbawieni” (mimo Dz. Ap. 11,14) przed przyjściem Piotra i umożliwieniem im korzystania z daru Ducha i wspól­nego zbawienia w ramach Nowego Testamentu i uważanie tego, co się z nimi stało jako drugiego przeżycia po zbawieniu, które ma być normą dla dzisiejszych wierzących, jest poważnym błędem. Nie tylko narusza ono czasowy kontekst tego wydarzenia, ale i zniekształca ogólne znaczenie i niewłaściwie interpretuje znaczenie manifestacji języków w tym szczególnym przypadku.

Traktowanie Korneliusza i jego domowników jako „zbawionych” zanim Piotr przyniósł im nowotestamen- towe zbawienie (Dz. 11,14) jest niezauważaniem różnicy między zbawieniem w Nowym Testamencie a zbawie­niem w Starym Testamencie.

  1. Joseph Dillow, Speaking in Tongues (Grand Rapids: Zondervan Publishing House, 1975), str. 66.

  2. Michael Green, I Believe in the Holy Spirit (Grand Rapids: Wm. B. Eerdmans Publishing Co., 1975), str. 208.

ROZDZIAŁ 9

  1. Frederick Dale Bruner, A Theology of the Holy Spirit <Grand Rapids: Wm. B. Eerdmans Publishing Co., 1970), str. 138.

  2. Donald Gee, Conceming Spiritual Gifts: A Series of Bibie Studies, wyd. II (Spriengfield, Mo., Gospel Publishing House, 1947), str. 115.

* William Barclay, Listy do Koryntian, Wyd. „Słowo Prawdy”, Warszawa, 1979, str. 14.

4 S. Angus, The Mystery-Religions (New York: Dover Publications, 1975), str. 100—401.

s Ibid.

  1. Ibid.

  2. Dalsze informacje na temat mówienia językami i eks­tazy w pogańskim świecie patrz artykuły w Encyklopedia Britanica w dziale „Mystery Religions”, „Mysteries”, „Reli- gions of Primitive People” i „Gift of Tongues”. Patrz także A. R. Hay What Is Wrong in the Church, tom 2, „Counter- feit Speaking in Tongues” (Audubon, N), N. J., New Testa­ment Missionary Union, n.d.), str. 15—53.

  3. E. Rohde, Psyche, Seelencult U. TJnterblichkeitsglaube Ber Griechen, 6—7 wyd. (Tubingen: Mohr, 1921), str. 20.

  4. Melvin L. Hodges omawia tę trudność w rozdziale 4 swojej książeczki pt. Spiritual Gifts (Springfield Mo.: Gospel Publishing House, 1964).

  5. Później stało się to gnostycyzmem. Ta sekta z dru­giego wieku przeniknęła chrześcijaństwo, zaprzeczając real­ności Pana Jezusa Chrystusa przedstawionego w Piśmie Świętym. Wspaniałe omówienie gnostycyzmu patrz = A. F„ Walls, „Gnosticism”, The Zondervan Pietorial Encyclopedia oj the Bibie, 4 tomy, Merrill C. Tanney ed. (Grand Rapidsr Zondervan Publishing House, 1975), 2, 736 nn.

  6. Więcej na ogólny temat darów duchowych patrz: książka tego samego autora pt. The Church, The Body of Christ (Grand Rapids: Zondervan Publishing House, 1973)-

ROZDZIAŁ 10

  1. Frederick Dale Bruner, A Theology oj the Holy Spirit (Grand Rapids: Wm. B. Eerdmans Publishing Co., 1970),. str. 92. Na tej samej stronie podaje on listę porównawczą..

  2. Robert Chandler Dalton, Tongues Like As oj Firer A Criiieal Study oj Modern Tongues Mopemeńts in the- Light oj Apostolic and Patristic Times (Spriengfield, Mo.r Gospel Publishing House, 1945), str. 70.

8 Ralph M. Riggs, The Spirit Himself (Springfield, Mo.,. Gospel Publishing House, 1949), str. 105—106.

4 Bruner, Holy Spirit, str. 108, dla przykładu. cytuje niemieckiego zielonoświątkowca:

Podobną ambiwalencję (dwutorowość) można zauważyć- w uwagach Skibstedta na temat warunków duchowego chrztu. Wraz ze wszystkimi zielonoświątkowcami akcen­tuje on całkowitą niezależność od zasług czy dobrych, uczynków danej osoby, która „jest świadoma tego, że przeżycie to nie jest jej dane w oparciu o jakieś zasługi,, lecz wyłącznie jest skutkiem niezasłużonej łaski”… Jed­nak nieco dalej, w tej samej książce pisze on: „Prze­życie to swoimi wartościami przeważa wszystkie nasze- dotychczasowe ofiary, wszystkie powiązania, które mu­sieliśmy zerwać”… Warto zauważyć tu słowo „musie­liśmy”. Zielonoświątkowa nauka o cenie, jaką trzeba . zapłacić za duchowy chrzest i konieczność płacenia ceny przez kandydata do tego chrztu, jest po prostu bałamutna.

  1. Larry Christenson, Speaking in Tongues (Minneapolis:

Dimension Books, 1968), str. 37. .

  1. Ibid., str. 38.

  2. Christenson przyznaje się do tego, Ibid., .str. 27:

  3. Nie da się usprawiedliwić tłumaczenia NASB, które greckie słowo pisteusasm wyraża przez ,rpo uwierzeniu”, skoro dosłowne znaczenie czynnego aorystu participium brzmi „w czasie uwierzenia”. Dodanie słowa „po” wprowadza zamieszanie, ponieważ sugeruje pewne następstwo, chociaż grecka forma tego nie przewiduje, szczególnie w tym kon­tekście.

  4. Pentacostal Evangel, 1913 nn.

ROZDZIAŁ‘11

  1. B. B. Warfield, Counterfeit Miracles (Carlisle, Pa., Banner of Truth Trust, 1918), str. 6.

  2. Raphael Gasson, The Challenging Counterfeit (Plain- field, N. J.: Logos International, 1966), str. 109.

% William Nolen, Healing: A Doctor in Search of a Mi- racie (New York: Random House, 1974), str. 60. 239.

  1. Nolen, In Search of a Miracle”, McCalls, 101, Nr 12 (wrzesień 1974): 83.

  2. Nolen, Kealing, str. 259—260.

  3. Helen Kooiman Hosier, Kathryn Kuhlman (Old Tap- pan, N. J., Fleming H. Revell Co., 1976) i Jamie Buckingham, Daughter of Destiny (Plainfield, N. J., Logos International, 1976).

  4. Nolen, ,tSearch,,} str. 107.

  5. Ibid., str. 104.

  6. Ibid., str. 107.

ROZDZIAŁ 12

  1. Frederick Dale Bruner, A Theology of the Holy Spirit (Grand Rapids, Wm. B. Eerdmans Publishing Co., 1970), str. 174.

  2. Wspaniałe rozważanie na temat przyczyn chorób i cier­pień — patrz Margaret Clarkson, Grace Grows Best in Winter (Grand Rapids: Zondervan Publishing House, 1972).

  1. John L. Sherrill, They Speak with Other Tońgue& (Old Tappan, N. J., Fleming H. Revell Co., 1964), str. 82.

  2. George Gardiner, The Corinthian Catastrophe (Grand1 Rapids: Kregel House, 1973), str. 9—10.

4 O szczegółowy wykład, wiersz po wierszu, 1 Listu: Koryntian 14, na kasecie, należy pisać do autora: Word of Grace Tapes (P. O. Box 4338) Panorama City, Ca 91412.

  1. Patrz William J. Samarin, Tongues of Men and Angel& (New York: Macmillan Co., 1972), str. 103—128, gdzie rozwi­ja on to twierdzenie.

  1. William Barclay, Listy do Koryntian, Wyd. „Słowo* Prawdy”, W-wa, 1979.

  2. O. Palmer Robertson, Tongues: Sign of Covenantat Curse and Blessing” (Westminster Theological Journal, 38 z 53). Bibliotheca Sacra 122—134.

  3. Cleon L. Rogers jr „The Gift of Tongues in the Post

Apostolic Church”.

  1. Szczegóły historyczne patrz Robert Glenn Gromacki,. The Modem Tongues Movement (Filadelfia: Presbiterian and Reformed Publishing Co., 1967), str. 5—22.

  2. George N. H. Peters, The Theocratic Kingdom (Grand Rapids: Kregel Publicatiońs, 1972), str. 66.

  3. Helmut Thielicke, Man in God’s World (New York:: Harper and Row, 1963), str. 112.

ROZDZIAŁ 14

  1. John L. Sherrill, They Speak With Other Tongue# (Old Tappan, N. J., Fleming H. Revell Co., 1964), str. 83.

  2. Jeżeli chodzi o szczegółowe omówienie częstego poja­wiania się języków, patrz William J. Samarin, Tongues of Men and Angels (New York: Macmillan Co., 1972). Patrz: również Joseph Dillow, Speaking in Tongues (Grand Rapidsr Zondervan Publishing House, 1975), str. 172—174.

8 John Kildahl, The Psychology of Speaking in Tonguesj (New York: Harper and Row, 1972), str. 74.

4 Ibid., str. 54.

8 Ibid., str. 38—56.

  1. Samarin, Tongues, str. 228.

  2. E. Mansell Pattison, „Speaking in Tongues and About Tongues”, Christian Standard (15 luty, 1964), str. 2.

  • Samarin, Tongues, str. 53.

  • Charles R. Smith, Tongues in Biblical Perspective (Wi~ nona Lakę, Ind., BMH Books, 1972).

ROZDZIAŁ 15

  1. Melvin L. Hodges, Spiritual Gifts (Spriengfield, Mo.: Gospel Publishing House, 1964), str. 16.

  2. Charles R. Smith, Tongues in Biblical Perspective (Win on a Lakę, Ind.: BMH Books, 1972), str. 23 wskazuje na następujące zagadnienia:

Nauka o wolnej miłości i „duchowych małżeństwach” dosyć często występuje w powiązaniu z językami. Wy­paczenie biblijnej nauki w zakresie kontaktów płcio­wych i małżeństwa widoczne jest u mormonów i „trzę­sących się”. Aimee Semple McPherson nie była jedyna z przywódców mówiących językami, która otrzymała „objawienie”, że jej małżeństwo nie było „w Panu” i dlatego powinna połączyć się z innym mężczyzną. Jed­nym z poważnych problemów ruchu charyzmatycznego był fakt, że wielu jego przywódców popełniało czyny niemoralne. Jedna z dobrze znanych kaznodziejów zie­lonoświątkowych, owdowiała od trzech lat niewiasta, przyznała, że w jej łonie jest „dziecko Ducha Święte­go”. Parham, „ojciec współczesnego ruchu zielonoświąt­kowego”, był aresztowany za wiele niemoralnych czy­nów. Historia dowodzi, że mówienie językami nie jest gwarancją zwycięstwa nad ludzkimi słabościami i cie­lesnymi popędami. Katarowie z siedemnastego wieku, „trzęsący się” z wieku osiemnastego i Irwingianie wieku dziewiętnastego, wszyscy mówili językami, a jednocześ­nie, w dziedzinie kontaktów seksualnych, prowadzili bardzo wątpliwe lub wprost niemoralne praktyki.

* Ibid., str. 100.

ROZDZIAŁ 17

1 John Opmeer, The Church Herald (30 wrzesień, 1977): 11—12.